20 Przemyśleliście to w ogóle ?

W poprzednim rozdziale: One Direction zajmuje trzecie miejsce w X factorze. Kilka dni po zakończeniu programu chłopcy przyjeżdżają do domu Eleanor, wyjaśniając, że Zayn jest podejrzany o pobicie jednej z nachalnych fanek. Sam chłopak był pijany i nic nie pamięta.

Otworzyłam oczy po czym od razu je zamknęłam, mając nadzieję, że tym sposobem obudzę się jeszcze raz, ale w innej rzeczywistości. Nie chciałam budzić się w takiej gdzie zespół mojego chłopaka wprowadza się do mojego domu i traktuje go jak hotel. Nie miałabym nic przeciwko gdyby dostosowali się do moich uwag i spali tam gdzie im przygotowałam miejsce do spania. Lou miał spać ze mną, Liam i Niall w sypialni moich rodziców a Zayn i Harry na kanapach na dole w salonie. Skończyło się tym, że koło mnie chrapał Louis, a na jego klatce piersiowej spod kołdry wystawała stopa Nialla. Dobre kilka minut zajęło mi przejście nad chłopakami. W końcu zeskoczyłam na dywan i udałam się na ogólne oględziny. Najpierw udałam się do sypialni gdzie spali wszyscy trzej pozostali. Uśmiechnęłam się do siebie mimowolnie. Widok był nieziemski i byłam pewna, że gdybym zrobiła im zdjęcie i wrzuciła na jakikolwiek portal społecznościowy rozpętała by się burza spamów od fanek. Dlatego też cicho zamknęłam drzwi i poszłam do łazienki.

Po kąpieli postanowiłam posprzątać po wczorajszej kolacji i zająć się przygotowaniem śniadania. Chłopcy jedli za czterdziestu i brudzili za stu. Musiałam z nimi poważnie porozmawiać. Wyszłam do sklepu kupić tosty. Kiedy wróciłam z zakupów chłopcy już szwendali się po domu w rozczochranych włosach i rozciągniętych ubraniach. Westchnęłam i poszłam do kuchni odstawić zakupy.

- Jak się spało chłopaki? – Zapytałam zastając w kuchni Liama, Zayna i Nialla. Ostatniemu zamknęłam lodówkę przed nosem. – Zaraz będzie śniadanie.

- Wspaniale. Mógłbym tu mieszkać do końca życia. – Odpowiedział Niall odwracając się tyłem do lodówki i śledząc moje ruchy. Chyba czekał aż odstawię torby z żywnością i na chwilę się od nich oddalę by mógł sprawdzić co jest w środku. Postanowiłam być ostrożna. Byłam pewna, że decyzję o pozostaniu u mnie na stałe podjął zaraz o tym jak oświadczyłam, że zajmę się śniadaniem.

- Właśnie o tym musimy porozmawiać. – Spojrzałam na nich uśmiechając się i ruchem ręki wygoniłam ich z kuchni. – Zmiatajcie teraz i idźcie się ubrać. Na śniadaniu macie być pachnący i czyści. Tylko nie zabrudźcie mi łazienek.

Trójka zaśmiała się i wyszła posłusznie na korytarz, po czym na piętro.

Kiedy wszystko stało na stole zawołałam ich i usiadłam na swoim miejscu czekając na atak. Nie było jednak aż tak źle jak sądziłam. Najpierw pojawił się Louis.

- Cześć, gdzie byłeś kiedy Niall chciał zjeść wszystko na surowo. – Zapytałam kiedy ten całował mnie w czoło na powitanie.

- Brałem prysznic. Co my tu mamy? – Już zapomniał o moim istnieniu. Zaśmiałam się.

- Naleśniki i tosty. Mam nadzieję, że wystarczy.

- Wczoraj po prostu byliśmy zmęczeni po długiej jeździe. Nie zatrzymywaliśmy się nigdzie. – Usiadł na krześle obok mnie i sięgnął po tost.

- Dzień dobry. – Zza framugi wyłonił się Harry. – Reszta już idzie. Chciałem zając dobre miejsce. – Uśmiechnął się do mnie i usiadł naprzeciwko Louisa.

Reszta zeszła razem, Liam i Niall mieli jeszcze mokre włosy.

- Przepraszamy, że tak zwaliliśmy się tobie na głowę. – Zaczął Liam który zlekceważył jako jedyny stół zastawiony smakołykami. – Ale to była pierwsza myśl jaka wpadła nam do głowy. Jak widać chyba niepotrzebna. To że zwialiśmy sprawia, że wyglądamy i zachowujemy się jak winni.

- Mówimy tu o mnie Liam. Wszystko przeze mnie. – Rzucił Zayn drapiąc się po ramieniu ze zdenerwowania.

- Ale nawet jeżeli chodzi o ciebie, to o nas, tak? – Reszta pokiwała głowami, każdy miał pełną buzię. Wyglądali przy tym komicznie.  – Poza tym, wcale nie jest powiedziane, że coś jej zrobiłeś. Przecież nie pamiętasz, byłeś pijany.

- Niestety tak. – Mruknął podejrzany. 

- Możecie zostać ile chcecie. O ile pomożecie mi we wspólnym mieszkaniu..  – Chciałam mówić dalej ale przerwano mi.

- Ja zapłacę za jedzenie! – Krzyknął Niall niemalże opluwając siedzącego naprzeciwko Liama.

- Ja za wodę! Biorę długie kąpiele. – Przyznał się bez bicia Harry.

- Mogę zapłacić za gaz.. -  rzucił Liam.

- Ja za prąd. – Uśmiechnął się Zayn.

- A ja .. po prostu będę. – Powiedział Lou od razu zostając obrzuconym kawałkami naleśników. – Dobrze. Telefon zostaw mnie. – Uśmiechnął się do mnie i szturchnął lekko bosą stopą w łydkę.

- Nie chciałam żebyście za wszystko płacili.. chodziło mi o coś innego..- Znowu zaczęli mówić.

- Ale dla nas to pryszcz. Zarobiliśmy już trochę. I chcemy ci pomóc.

- Czyli jednak macie zamiar zostać na długo? – Zapytałam niepewnie, co ich nawet nie ruszyło. Kochałam w nich to że mogłam być szczera.

- Nawet gdybyśmy mieli zawitać tu tylko na trzy dni. Opłacimy cały miesiąc pasuje? – Zapytał Liam.

- Wiecie że nie o to mi chodziło. Po prostu nie zostawiajcie po sobie takiego bajzlu. – Uśmiechnęłam się przepraszająco.

- Ok. Będziemy po sobie sprzątać. – Obiecał Harry i sięgnął po naleśnika.

Westchnęłam wszystko poszło nie tak. Cała rozmowa. Czułam się niezręcznie kiedy zaoferowali mi pomoc finansową. Do tego nie wiedziałam na ile zostają i jak dalej potoczy się sprawa.

- Dobrze… a co zrobicie z tą dziewczyną? Będą was przecież szukać.

- Na razie nie. Jestem tylko podejrzany. Jeszcze nie była nawet przesłuchiwana. – powiedział Zayn.

- Skąd wiesz? – Zapytałam.

- O wszystkim mówi mi nasz manager.

- Pozwolił wam wyjechać.

- W pewnym sensie.
Westchnęłam. Louis zauważył, że jestem niezadowolona z faktu, że wiem tak mało.
- Chodzi o to, że tam siedzieliby nam na ogonie dziennikarze i cała reszta. Wiedzą, że mogą nas szukać w naszych domach. U ciebie nikt nie będzie nas szukał. - Pokiwałam głową.
- A poza tym.. - zaczął niepewnie Harry. - Chcieliśmy cię prosić o małą przysługę.
Skrzywiłam się lekko. Już wiedziałam, że wcale nie będzie taka mała. Chłopcy patrzyli po sobie i walczyli na wzrok, chcąc zmusić innych by zaczęli temat.
- Louis.. możesz powiedzieć o co chodzi?- Zwróciłam się w końcu do chłopaka. Reszta odetchnęła i wróciła do jedzenia. Louis odłożył teatralnie sztućce i wyprostował się.
- Chodzi o to, żebyś pojechała tam..
- O nie! Louis proszę cię!
- Ale Eleanor wysłuchaj mnie. - Chwycił mnie za rękę którą zaczęłam wymachiwać. - Chcemy.. to znaczy prosimy cię wszyscy, abyś pojechała tam i zrobiła zwiady..
- Ale mówiliście, że wasz manager..- Przerwałam mu po czym on mnie.
- Ale El, on nie może porozmawiać bezpośrednio z nią.
Zaśmiałam się.
- Chcecie, żebym ją wypytała o to co się stało? Jako kto? To niedorzeczne. Przemyśleliście to w ogóle?
- Właśnie chyba nie do końca.. - mruknął Zayn.
- Nie! Wszystko przemyślane. - Podskoczył na krześle Niall. - Na początek myśleliśmy, że możesz podać się za dziennikarkę.  Później wpadliśmy, że możesz podać się za jej koleżankę.
- Niall, koleżankę by pamiętała... - powiedział pogardliwie Harry. - I w cale nie rozważaliśmy twojego pomysłu.
- Mogę podać się za tę dziennikarkę.- Powiedziałam głośno zanim zaczną się sprzeczać. Wszyscy odwrócili się w moją stronę. Mina każdego wyrażała coś innego. Uśmiechnęłam się zwracając się do Louisa.
- Jeśli to ma wam pomóc. Ale jak mam ją namówić do wywiadu?
- Ona chętnie rozpowiada co jej zrobiłem. Jakby chciała nam zaszkodzić. - Powiedział Liam.
- Dobrze. Do Londynu w końcu trzy godziny jazdy. Mogę poświęcić jeden dzień. Jutro z samego rana wyruszam. - Uśmiechnęłam się i zaczęłam sprzątać ze stołu. Wtedy chłopcy zaprotestowali i kazali mi iść odpocząć. Sami zabrali się za sprzątanie. Uśmiechnęłam się i poszłam do siebie rozmyślać jak to wszystko rozegrać.

Przemierzałam ulice Londynu ubrana w jedyny kostium jaki miałam w swojej garderobie. Perły obijały mi się o dekolt a wysokie obcasy uwierały. W czarnej torbie taszczyłam dyktafon i notatnik. Zaopatrzyłam się we wszystko co może być potrzebne dziennikarce i wymalowałam się jak dziwka. Ale chłopcy powiedzieli, że tak wyglądam dojrzalej. Podeszłam pod wskazany adres. Była dwunasta. Westchnęłam i zadzwoniłam domofonem.
- Słucham? - Usłyszałam niski głos męski.
- Dzień dobry. Z tej strony Natalie Brown radio lokalne Manchester. Byłam umówiona na rozmowę z Amy Pray. - Odetchnęłam z ulgą kiedy wypowiedziałam wszystko tak jak sobie zaplanowałam, bez zająknięcia.
Po chwili usłyszałam dźwięk otwierania drzwi i pchnęłam je mocno wchodząc na klatkę wysokiej kamienicy.
Wszystko było możliwe dzięki managerowi chłopaków, który zadzwonił do odpowiednich ludzi i umówił niejaką Natalie Brown na wywiad z Amy. Kiedy podeszłam do drzwi one uchyliły się zanim jeszcze zdążyłam zapukać. Rosły mężczyzna w ciemnych okularach na nosie i naciągniętym na ciało garniturze zaprowadził mnie do odpowiedniego pokoju, gdzie na kanapie siedziała owa Amy. Skrzywiłam się. Suka.
Podziękowałam i pewnym krokiem podeszłam do dziewczyny witając się z nią uściśnięciem ręki.
- Dzień dobry. Natalie Brown.
- Amy Pray. - Odpowiedziała niepewnie. Kiedy usiadłam na przeciwko niej i dopiero zauważyłam jak bardzo pokiereszowaną twarz. Ciemne okulary zasłaniały jej prawie całą twarz, która była blada i cała posiniaczona. Miałam wrażenie, że jest jakaś dziwna. Zdziwiona moją obecnością. Wyciągnęłam z torby dyktafon i położyłam go na stoliku włączając.
- Więc Amy... - Zaczęłam, ale dziewczyna szybko chwyciła za nagrywarkę i wyłączyła ją.
- Eleanor? - Powiedziała i ściągnęła okulary. Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia.
- Hannah? - Dziewczyna pokiwała głową i pozbawiła się peruki.

_______________________________________________________
Już 20 rozdział! Mam nadzieję, że obsypiecie mnie komentarzami z okazji świąt.
Życzę wam wszystkiego najlepszego z okazji Wielkanocy.
+ dajcie znać czy dobrze ustawiłam komentarze i czy już nie trzeba wpisywać tego głupiego hasła.
Czekam na wasze opinie. Wtedy dopiero wezmę się za następny rozdział.